Քաղաքապետը պետք է լավ մենեջեր լինի

...ՇԱՏ ԹԱՆԿ ԿԱՐԺԵՆԱ
Երևանի ավագանու ընտրություններին Լևոն Տեր-Պետրոսյանի մասնակցության վերաբերյալ հայտարարության սկզբից ևեթ չեն դադարում ենթադրություններն այն մասին, թե ինչպես կվարվի ՀԱԿ-ի առաջնորդը հաղթանակի դեպքում. նա՞ կմնա և կաշխատի որպես քաղաքապետ, թե՞ այդ պաշտոնը կզիջի իր թիմի անդամներից որևէ մեկին (դիցուք, Ստեփան Դեմիրճյանին կամ Լևոն Զուրաբյանին): ՀԱԿ-ում ո՛չ հերքում են, ո՛չ էլ հաստատում նման հարցադրումները։ Ստեփան Դեմիրճյանը, սակայն, օրերս հայտարարեց, թե «պայմանավորվածություն չկա այն մասին, թե Երևանի ընտրություններում ՀԱԿ-ի հաղթանակից հետո Լ. Տեր-Պետրոսյանը տեղը կզիջի իրեն»։ Ինչ վերաբերում է ՀԱԿ-ի ղեկավարի` քաղաքապետի պաշտոնում աշխատելու հնարավորությանը, պարոն Դեմիրճյանն ավելացրել է, որ «թեև ՀԱԿ-ը հայտարարել է, թե Երևանի ընտրությունները երկրում սահմանադրական կարգը վերականգնելու մի փուլ է դիտում, սակայն հաղթանակի դեպքում ՀԱԿ-ը պատրաստ է զբաղվել մայրաքաղաքի տարաբնույթ հարցերի լուծմամբ»:
Իհարկե, դժվար է պատկերացնել, որ հայկական հեռուստաալիքների լրատվական թողարկումներում եթեր հեռարձակվեն ռեպորտաժներ, որոնցում հնչի, ասենք, հետևյալ մեկնաբանությունը. «Այսօր Երևանի քաղաքապետ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը նախագահ Սերժ Սարգսյանին ներկայացրեց Երևան քաղաքի զարգացման եռամյա ծրագիրը»: Համենայն դեպս, եթե իրականություն դառնա նման սցենարը, ապա տրամաբանական կդառնա և Սերժ Սարգսյանի այն եզրահանգումը, թե քաղաքապետ դառնալուց հետո Լևոն Տեր-Պետրոսյանը կդադարի ընդդիմություն լինելուց այն պարզ պատճառով, որ մաս կկազմի իշխանությանը։
Սակայն, անկախ հանգամանքից` ընտրությունները քաղաքակա՞ն են (ինչպես փորձում է ներկայացնել ընդդիմությունը), թե՞ ընդամենը հերթական ՏԻՄ ընտրություններ (ինչպես փորձում է հրամցնել իշխանությունը), մի բան ակնհայտ է` քաղաքապետը պետք է լինի լավ մենեջեր: 1990-ականներին, օրինակ, երբ հետխորհրդային ողջ տարածքում իշխանության եկան ազատականները (այդ թվում նաև Հայաստանում` Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ), խոշոր քաղաքների քաղաքապետեր դարձան այն ժամանակ հասարակության վստահությունը միանշանակ վայելող անվանի գիտնականներ` տնտեսագետ Գավրիիլ Պոպովը` Մոսկվայում և իրավաբան Անատոլի Սոբչակը` Սանկտ Պետերբուրգում: Բայց, ինչպես ցույց տվեց ժամանակը, Պոպովը մի քանի ամիս անց իր տեղը զիջեց «խոզյաստվեննիկ» Յուրի Լուժկովին, իսկ Սոբչակը Ռուսաստանի երկրորդ մայրաքաղաքը թե՛ տնտեսական, թե՛ քրեածին առումով հասցրեց աղետալի վիճակի: Հենց այդ տարիների մասին էին ասում, թե «Հյուսիսային Վենետիկը» դարձել է «Բանդիտական Պետերբուրգ»:
Հաճախ են պնդում, թե աշխարհի շատ երկրներում մայրաքաղաքի քաղաքապետը ընդդիմադիր է: Իհարկե, նման փորձ կա, և ոչ մեկը չի պատրաստվում հերքել իրողությունը: Սակայն ճիշտ չէ Հայաստանը համեմատել ժողովրդավարական դարավոր ավանդույթներ ունեցող այդպիսի երկրների հետ։
Հաշվի առնելով ՀՀ իշխանությունների և ընդդիմության միջև առկա «ծանր» փոխհարաբերությունները, նման ելքը Երևանում ավելի շուտ կհանգեցնի կառավարման ճգնաժամի, քան իշխանություն-ընդդիմություն քաղաքակիրթ համագործակցության: Իսկ համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամի պայմաններում դժվար թե երևանցիներին պետք լինի ևս մեկ ճգնաժամ, այս անգամ` կառավարման: Նման «էքսպերիմենտը» կարող է շատ թանկ արժենալ...
Տիգրան ԼԵՎՈՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ